Dit stuk is ingezonden door een voormalige client van de voedselbank Bladel en omstreken.
Waarom is er zo’n taboe op de Voedselbank?
Waarschijnlijk door het onbekende. Want wat horen we alleen maar; komen enkel steuntrekkers,
mensen met een dikke auto, buitenlanders, enzovoort. Veroordelingen op basis van….?
Maar, er komen mensen die door ziekte thuis komen te zitten. Gewoon mensen zoals jij en ik.. die
altijd hard gewerkt hebben en nu ineens 70% van een minimaal salaris hebben.. en dan gewoon niet
meer rondkomen met 2 pubers. Of mensen die om wat voor een reden dan ook het financieel niet
meer redden; failliet verklaard zijn, het dure leven van stijgende energieprijzen en de absurde prijzen
in de supermarkt, of wat dan ook.
Mensen waar je aan de buitenkant niet aan ziet wat er achter hun voordeur gebeurd, waar ieder
dubbeltje omgedraaid moet worden. Waar ze “nee” moeten zeggen, want deze maand is er geen
geld voor nieuwe schoenen.
Waar in de voorraad kast enkel een paar blikken eten staan voor de aankomende dagen. Waar de
koelkast ver leeg is.
En dan moeten ze voor de eerste keer aankloppen bij de Voedselbank… SCHAAMTE…als er maar
niemand is die ik ken….. Vlug uit de auto stappen zodat niemand je ziet, die langs rijdt.
En dan zijn er mensen die je zien.. die je begrijpen.. maar vooral die je zonder vooroordeel willen
helpen.
Mijn ouders heb ik gelukkig de andere kant kunnen meegeven. Van echte veroordeling tot respect.
De kast stond weer vol.. na jaren.. de gezichten van mijn kids!
Na 2 jaar hulp te hebben gehad, ben ik in een situatie gekomen, dat ik met een dubbel gevoel er niet
meer naar toe hoefde.
De hartelijkheid, de zo ontzettend lieve mensen die er voor je zijn..
Aan de andere kant nog altijd de schaamte, zelfs na 2 jaar.
Het leven is soms zoals t is en je moet er mee dealen.. waar je niet op zit te wachten zijn de
veroordelingen. Want het leven is soms al moeilijk genoeg.
Vandaar dus ook anoniem dit stukje van een dankbare oud cliënt van de Voedselbank Bladel.
